evde oğlumla dolu dolu geçirdiğim 2 ay su gibi geçti gitti.. ağustos başında ben tekrar işe, can bebe de annanesiyle mesaiye başladı... 2 ayda tam bi anneci olan, kıçımın dibinden ayrılmayan bebe, işe gittiğim ilk gün gene beni el sallayarak gönderdi arkadaş! yok, anladım ben bu çocuk arkamdan hiiiç ağlamıcak.. neyse bu iyi bişey diye kendimi teselli ediyorum tamam, o kadar da gaddar bi anne değilim canım :) ama ilk gün eve döndüğümde bi 10 dakika kucağımdan inmedi, orda oh dedim. sonra yavaş yavaş o da bitti :) şimdi o da kalmasa da kapıda beni görüp yüzünde açan o güller var ya, beni benden alıyo :)
neyse, konumuz bu değil :) henüz 2 yaş sendromuna girmesek de bu 18. ay zormuş dostlar. uyarmadı demeyin :) şimdiye kadar her şey bal börekti ya, şimdi biraz daha zor. bence hatta benim bebemin en zor dönemi. öncelikle laftan anlamıyo. hayır, dur yapma dediğim her şeyi gözümün içine baka baka bi de en şirin gülümsemesiyle yapıyo eşşoğlusu :) sürekli peşinde pervane ediyo. evdeki dolaplara dolap kilidi almak zorunda kaldım, aslında ben de çok isterim ki girsin dolaba, tencereleri indirsin, öğrensin, keşfetsin. ancak pek muhterem alt kat komşumuzun güzellik uykusunu böldüğü sebebiyle -ki amcanın yaş 75!- sık sık kapımıza dayanma, alttan güm güm vurma aktiviteleri sebebiyle gürültüyü minimumda tutmaya çalışıyoruz :(yapmam dediğim çoğu şeyi de tabi ki yapıyorum :( reklamlar çıktığında neden bu bebeler yemeklerini muazzam yiyolar arkadaş!! ben de tv açmiyim diyorum ama o zaman bebe aç! oynamaktan yemiyo ki! halbuki reklamlar varsa öyle mi :)))
18. ayda durumlar bu.. 2 yaş sendromunu korkuyla bekliyorum, bize pek uğramadan geçer gider diye de umuyorum.. bekleyip görücez...
sonuç olarak, yapın bi bebek :)
