60 saat kala...

aslında sayaç şu an 2 gün 12 saat 22 dakikayı gösteriyo... bu da yaklaşık 60 saat eder işte...
heyecanlı mıyım? değilim aslında... sanki hiçbir şey değişmeyecek gibi... acemi babanın da etkisi var bu işte tabi, biz doğuma sıfır duygusallıkla hazırlandığımız için :) daha doğrusu hazırlandığımız bile söylenemez :)

son 2 haftadır hemen hemen aynı kilodayım. halbuki gayet çılgınlar gibi de yiyorum.. bugün evdeki klasik tartılmamda 76,7 çıktım. sanırım hakkaten 80'i görmeden gidicem doğuma.. totalde 21 kilo aldım, az değil ama, en azından durdu ya şimdi, buna da şükür :) bu arada fotodan anlaşılıyo mu bilmem, göbeğimden kiloyu göremediğim için sağdan ya da soldan bakmak zorunda kalıyorum tartıya :))))

bugün son kez kontrole gittik. Can lokumu nst'de beni hemşireye rezil etti, o ayrı! böyle gayet kahvaltı sofrasından kalkıp üstüne kekler yiyerek gittim nst'ye, fiti fiti hiç durmadan oynayan sıpa 20 dakika boyunca hiç kıpırdamadı. ebe teyze de "aaa sen bu çocuğu aç bırakmışsın ayol, git bi meyve suyu falan iç" deyince anladım ki bizimki baya bi obur olucak :))) ha bi de sıfır sancı tabi, lokumun sanırım kendi kendine gelmeye hiiiiç niyeti yok :)) aynı anası işte, tembel, gelip beni alsınlar diye bekliyo, ne yorcak çocuk kendini :)))

içimdeki allien

Can lokumu hiç "yerim dar aman az hareket edeyim" diyen bi bebek değil... sanırım doğunca da biraz hareketli olacak, gidişat onu gösteriyo...

son yazımda kıçını soldan sağa attığını söylemiştim. bu aralar gündüz ben uyanıkken hiç durmadan kıpırdıyo, sürekli bi faaliyet içinde... ben de ilerde yaptıklarını ona izletebilmek için bunları videoya kaydetmeye çalışıyorum. eskiden elimde videoyla dakikalarca beklerdim hareketi görünsün de çekeyim diye, şimdi ne zaman videoyu açsam zaten bi hareket halinde...

bu sabah 4 dakikalık bi video çektim, gerçekten içeriyi görüp ne yaptığını anlamayı çok isterdim ama tahminim çıkış yolunu aradığı yönünde :)

sizinle azbuçuk ne anlattığımı anlayın diye kısa bi video paylaşıyorum, bu da dün akşamdan... özellikle 3. ve 4. saniyeye dikkat!

son 9 gün

vay be, şaka maka 9 gün kaldı...

bugün 37+2'yiz. geçen hafta ve bu hafta haftalık kontrole gittik. nst denen şeye bağlandık. her şey yolunda, bi yaramazlık yok. haftaya son kez kontrole gidicez, sonra da sezaryen için randevu... doktor teyzemiz 1 mart'ta alırız dedi, bana kalsa hemen yarın bile alabilir aslında...

mis gibi tertemiziz, beklemedeyiz

bizim minnoşsa kıçını sol taraftan sağ tarafa atmış. son 3-4 aydır falan hiç pozisyonunu değiştirmemişti, sırtı solda, kafa aşağıda, ayak ve elleriyle sağ tarafımı tekmeleyip durmaktaydı. ama son bikaç gündür bi hareketlilik vardı zaten içerde. karnımı kare yapmalar, komple ittirmeler, şişirmeler falan, ben geriniyo sanıyodum meğerse beyimiz kıçını soldan sağa atıyomuş...
inanılmaz hareketli içerde ve artık baya can yakmaya başladı. ittirdiği zaman el ya da ayak, tam anlayamasam da kemikli bi çıkıntı görünüyo, sadece şişirme olmuyo yani...  bizimki baya baya koca adam oldu aslında, onun için bana kalsa yarın bile alabilir diyorum ya... zaten 3.100 olmuştu dünkü kontrolümüzde...

alışveriş!

işin en zevkli kısmı: alışveriş...

aylardır bunu bekliyodum, alışverişe çıkacağımız o gün sonunda geldi, ve hatta geçti bile...
dün büyük alışverişimizi yaptık, bitirdik.

Can'ımın bebek arabası, yatağı, küveti, ıvır zıvır bi ton şeyini dün itibariyle aldık. zaten annanesi 2 gündür bütün kıyafetlerini yıkayıp ütülemekle meşguldü. an itibariyle dolabı hariç her şeyi hazır. dolap da büyük bi eksiklikmiş ama, bütün kıyafetler hazır, temiz, ütülü, ama yerleşebilecekleri bi yer olmadığı için gene sepette ve hurçlarda bekliyo... inşallah haftasonu o iş de hallolmuş olacak, artık hiçbi şeyi elime almadan inanamıyorum gerçek olduğuna gerçi, Can da dahil aslında buna. gerçi onun tekmeleri, gerinmeleri var ama olsun...

"eline almadan, gözünle görmeden hiçbir şeyin gerçek olduğuna inanma!"  

                                                                                          bir acemi anne sözü

doğum izni

evet artık 1 şubat itibariyle doğum önü iznine çıkmış bulunmaktayım...

Can'ın ayak gelişimi :)

artık evde camış gibi yatacağım günler geldi, en azından Can'ım gelene kadar... bu sabah (saat 12yi geçti ve 2 şubat olarak tarih olabilir ama ben izin aldığım 1 şubat'ı anlatıyorum esasen) kalkıp hastaneye gittim, iş göremez raporumu almaya... 37'ye kadar sabrım yok, hem ayın 1'inde işten ayrılayım düz hesap olsun derdindeyim.  ne zaman işe başlayacağıma dair en ufak bi fikrim yok.. ve hatta bu izin sürecinde maaş alıp almayacağıma dair de izne ayrılmış olmama rağmen de en ufak bi fikrim yok ve bu çok canımı sıkıyo...