pardon tanışıyo muyuz?!

biz artık nerdeyse koca adam olduk yahu. bugüne bugün 7,5 ayı devirdik şu hayatta..
aylar geçtikçe huylar da değişmeye başlıyo sanırım.

bizim Can paşa normalde bal börek gibi bi bebekti. herkese gülücükler atsın, mavi boncuklar dağıtsın, onun kucağından bunun kucağına gezsin ohhh, hayat ona güzeldi valla :)

ama bi ay önce, diş buğdayı partisinde farkettim bi tuhaflık olduğunu. kapıdan giren ilk misafirle ağlamaya başlamış, herkes gidene kadar da ağlaya ağlaya bi hal olmuştu.

sizi tanıyo muyum?!

sonra gittiğimiz her gezmede bunu yapmaya başlayınca anladık ki artık insan seçmeye başlamış ufaktan sıpa. daha doğrusu tanımadığı birini görünce basıyo yaygarayı. tanımadığı kişiyle kastettiğim de şu, aslında görüştüğümüz insanlar hep hayatımızda olan kişiler sonuçta. canla bu 7,5 aylık süreçte mutlaka bi yerlerde oynaşmışlar. ama son dönemde (artık ne kadarlık bi dönemse o) görmediği her kişiye yaygarayı basıyo.
hele ki başka bi evdeysek nerdeyse sakinleşmiyo, gün boyu mızır mızır halini hiç üstünden atmıyo diyebilirim. ama evdeysek ve gelenleri yabancıladıysa (çok kalabalık değillerse eğer tabi) daha çabuk atlatıyo. bi süre sonra kahkahalarına ve şarkılarına kaldığı yerden devam ediyo.

uzun lafın kısası, daha sık görüşelim arkadaşlar. bize gelin, dışarı çıkalım, çay kahve içelim. yoksa Can kuzusu sizi görüp yaygarayı bastığında "ama zamanında seninle az mı oynaştık minnoş" diye sitem etmeyin oğluma... çocuk hafızayı resetlemiş işte, hepinizi baştan tanıması lazım minnoşun :)