önce bi panik oldum, klasik. çünkü ben onu ararım gün içinde hep napıyosunuz, her şey yolunda mı diye. o aradığı anda ise direk beynimin "korkunç senaryolar yazma köşesi" harekete geçiyo, başlarına bi felaket geldi diye düşünüyorum.
bi panikle telefonu açtım, annem telefonun diğer ucunda kıkır kıkır gülüyo... ohh dedi beynim, bütün felaket senaryolarını unutabilirsin.. "sana yolladığım fotoğrafı aldın mı" dedi, baktım henüz gelen giden bişey yok... "alınca ararsın" dedi ve kapadı...
hadi buyur...
telefonu kapadım, bekliyorum... bi dakika sonra bi mesaj...
gelen fotoğrafsa şu:
oğlum mama sandalyesinde uyuyakalmış...
ellerini kafasının altında almış bi de...
o enseye nasıl öpücük konduramam...
ağlasam mı gülsem mi bilemedim...
alışmam lazım.. daha pek çok ilk'i kaçırıcam oğlumun... ilk kaçırdığım an'ı da bu oldu sanırım... ilk kez mama sandalyesinde uyuyakalmış minnoş...
tipine kurban olduğum :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder