malum bizim bebe götünü kaldıramadığından hala emeklemiyo, komando misali sürünüyo. ama sürünme konusunda pek hızlı afacan :) sehpa ve koltuk arası daraldı, e sehpa ve üstündekiler de bu ara can bebenin favori objeleri. hiçbi şeye ulaşamazsa illa bişey yapmalıyım diyip sehpanın köşesini yiyo serseri :) neyse, acemi baba nolcak ya iyi böyle deyince öylece bıraktık salonumuzu yeni stiliyle.
pazartesi oldu, akşamına eve geldiğimde acemi annaneyi bi telaşlı gördüm. tut tut tut dedi, sehpayı kaldırıyoruz ortadan. noldu yahu demeye kalmadan "bu çocuk ayağa kalkacak yeri yok" diyip yapıştı sehpaya. e peki dedim, bizimki yürüyene kadar orta sehpamıza veda edelim bari. şimdi ortası boş, artık her yer can paşanın :) sehpayı kaldırırken de aklıma düştü tabi, yahu bu çocuk ayağa kalkacak yakında, ilk adımlarını atacak... ve ben gene orda olamıycam büyük ihtimalle... gene cız etti içim, her gün olduğu gibi. çalışmaktan çok şikayet ediyorum biliyorum ama gerçekten her gün tek düşündüğüm bu, yapıcak bişeyim yok :(
ve beklenen haber hemen ertesi gün, yani bugün geldi bile.. benim oğlum artık tutunarak ayağa kalkabiliyomuş :) meğer bütün derdi ortadaki sehpaymış minnoşun :) sehpa gitti, bizimki ayaklandı :)
foto yolla hemen dedim acemi annaneye, gelen fotoya da baya bi güldüm :) sonra açıkladı ama, düşmesin diye tek elle foto çekip tek elle onu kollarken anca bizim minnoşun totosu girmiş kadraja :))))ben de dedim ki bugünün tarihini not almak farz oldu artık :) hemen not düşülsün bloga :) evet beyler bayanlar, benim can'ım 284 gündür varolduğu şu hayatta bi aşama daha kaydetti :) ilk kez kendi ayakları üstünde durdu benim oğlum :) acemi annesi gene yanında değildi ama olsundu... belki ilk adımlarını haftasonu atar da bana görmek nasip olur dedi, iç çekti, ve yazısını noktaladı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder