oğlumdan şikayetçiyim!

ben yeniden işe başladığım ve onu anneme bıraktığımda can henüz 4,5 aylıktı.. dolayısıyla ben giderken beni hiç sallamıyodu.. annem dedi ki azcık büyüsün şöyle bi 7-8 aylık olsun, o zaman anlar..

can şimdi 11 aylık.. sabahları ben işe giderken üzülmek, dudak bükmek şöyle dursun şen kahkahalar atıyo.. el sallamak için annaneyle kapıya çıktığında orayı mı ellesem buraya mı bassam diye bakınıp kıpırdaşmaktan bana bakmıyo bile..

bu belki çok güzel bişey, tamam hiçbir anne evladı ağlasın istemez.. ama ben bu duruma çok içerliyorum.. ağlasın istiyorum ya, ben giderken dudak büksün istiyorum..
çok küçükken ayrıldığımızdandır diyorum.. bazen de deli oluyorum annemi benden çok seviyo diye (allahtan annem cumaları giderken de ağlamıyo yoksa çok pis depresyona giricem ya, valla..)
hani balık burcu duygusal olurdu yahu? allah hiç ağlatmasın tabiki ama can bebe nerdeyse hiç ağlamıyo.. ya çok açsa, ya da bi anda odada kimse kalmazsa yalancıktan bas bas bağırıyo, o kadar..

bana bağlanamamış gibi hissediyorum ya. baya kafaya taktım bunu. ilk 4,5 ay hiç ayrılmadık evet ama 6 aydır sadece haftasonu annesiyim oğlum için..

akşamları eve geldiğimde genelde uyumuş oluyo, sabahları annem sağolsun o uyandığından ben biraz daha geç kalkıp işe koşuyorum.. haftaiçi etkileşimimiz en fazla yarım saat yani..

ah oğlum ah.. ne var azcık yalandan da olsa dudağını büksen annen işe giderken...