hamileyken bütün arkadaşlarım uyanamıycaksın diye delirtiyolardı beni. valla uyandım. gak dese uyandım, guk dese uyandım. sabahları güne 5:30larda başladım. geceleri 3-5 kez mama yedirmeye uyandım.
ama sonra artık 2 yaşına yaklaşmış bi çocukta gece beslenmesinin alışkanlık olduğunu öğrendim. can geceleri bazen 2, bazen 5 kez uyanıp mama diye ağlıyodu. öyle 2 yudum içip bırakma da değil, baya en az 150 ml mama içiyodu. bu sefer dedim ki acaba bu çocuk gündüz doymuyo mu... yahu mümkün değil, benden çok yiyo nerdeyse :)
bi de bu kadar çok uyanıp mama içince sabaha kadar bezi de dayanmıyodu tabi. gece bi kez kalkıp bez değiştiriyodum, ona rağmen sabah ıslak uyanıyodu.
işten ayrılıp cana ben bakmaya başladığımda buna artık bi son vermeye karar verdim. zaten annem bakarken mümkün değildi, çünkü ağlamasına izin vermiyodu.zor olucak sandım.
önce bütün gün anlattım, artık gece mama yok. geceleri mama bitiyo diye. tabi ki anlamadı :)
ilk gece her uyandığında yarım saate yakın mama diye ağladı. her seferinde uyanıp su teklif ettim, mama bitti dedim. suyu da istemedi. sonraki geceler giderek azaldı, önce 10 dakika, sonra 5 dakikaya düştü.
bi haftanın sonunda artık ikimiz de deliksiz uyuyoduk :)
biz 2 sene deliksiz uykuyu unuttuk. keşke daha erken kesseymişim gece beslenmesini.
deliksiz uyku ne güzel bişeymiş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder